Die stortbui – wát een zegen!

Alexandru en Andrea, twee buitenlanders in Duitsland. Zij Nederlandse, hij Roemeen. Allebei woonden ze nog maar net in Hamburg. Andrea’s stage bracht haar daar, Alexandru was er gestart in een nieuwe baan. Op een zondag in september: een wandeling voor nieuwkomers in de stad. Vertrekpunt: het gemeentehuis. De opkomst was uiterst mager: drie mensen – de weersverwachting beloofde niet veel soeps. En ja hoor, de wandeling viel letterlijk in het water, de regen kwam met bakken uit de hemel. Maar ook: wát een zegen!
Gelukkig was Starbucks dichtbij, dus daar streek het drietal neer, wachtend tot het droog werd. Alexandru en Andrea raakten in gesprek. Toen het eenmaal droog was, besloten ze naar de veerboot te wandelen en met de pont naar de vismarkt te gaan, aan de overkant van de Elbe. Heel gezellig was het, dus wisselden ze telefoonnummers uit. Andrea vond Alexandru meteen aardig, maar niet meer dan dat. Ze was niet vrij... Desondanks viel Alexandru’s prachtige haardos haar wél meteen op. Tot haar verbazing én verrassing appte Alexandru haar al snel: ‘Heb je lekker geslapen? Zin om samen koffie te drinken?’ En hij belde haar - zomaar - om te vragen: ‘Hoe gaat het met je?’ Alexandru was dus duidelijk wél in Andrea geïnteresseerd. Mooi vond hij haar, ontspannen en open. En ze hadden hele leuke gesprekken… Na de nodige koffie dates werd het een eet-date, in Schanze, een gezelllige wijk in Hamburg. Daarna belandden de twee in Café Katze, bekend om de heerlijke cocktails.

Dit ging veel te snel!

Alexandru besloot op dat moment dat de tijd rijp was voor zijn volgende move: hij sloeg zijn arm om Andrea heen en kuste haar! Andrea was compleet overrompeld. Ze had nét een dag daarvóór haar verkering uitgemaakt. Dit ging veel te snel - ze verbrak het contact. Een maand lang liet zij niets van zich horen. Maar Alexandru zat toch meer onder haar huid dan ze dacht - ze kreeg spijt. Ze vond hem toch wel héél erg leuk. Hij was zo enthousiast, spontaan en hij zat vol leuke plannen – heel bruisend. ‘Je bent zeker wel boos op mij. Koffie?’ appte ze hem schoorvoetend, na een maand... Alexandru gaf zich niet meteen gewonnen, het schuurde tóch wel een beetje dat Andrea niets meer van zich had laten horen. Demonstratief kwam hij 20 minuten te laat… Enfin, óp naar de kermis waar hun hersens flink werden geklutst - een rondje in het reuzenrad. En sindsdien was het serieus aan. Pakweg een maand later zat Andrea’s buitenland-stage erop. Terug naar Utrecht om haar studie af te maken. Zo’n prille relatie, zou die standhouden op deze afstand? Wat bleek? De afstand versterkte hun liefde alleen maar, zoals de wind het vreugdevuur aanjaagt, terwijl diezelfde wind normaliter een kaars uitblaast! Zó sterk was hun liefde...

Ruim twee jaar later...

Een jaar lang heel veel bellen, appen, skypen. Alexandru was elke maand wel een keer in Nederland. In die tijd deden ze samen heel veel leuke dingen. Daarmee moesten de tortelduifjes het wél een jaar lang doen. Dat houdt het natuurlijk spannend, maar laten we eerlijk zijn, er gaat natuurlijk niets boven samenzijn. Alexandru en Andrea wilden niets liever. Ruim een jaar ná hun waterige start was het zover: Andrea kreeg een baan in Hamburg en natuurlijk trok ze onmiddellijkbij Alexandru in. Ruim twee jaar later stapten ze in het huwelijksbootje – onder de blauwe hemel, een prachtige locatie vlakbij de rivier de Waal. Hun eerste kindje onderweg… Een onvergetelijke Nederlands-/Engelstalige ceremonie met een stralend bruidspaar en dito zonnetje. Andrea en Alexandru voerden samen een zandritueel uit, tegelijkertijd een gender reveal: een jongetje! Omringd door hun ouders, een aantal goede vrienden en familie klonk hun JA - luid en duidelijk. Het daarop volgende jaar zouden ze hun huwelijk in Roemenië te vieren, met familie en vrienden die er in Nederland niet bij konden zijn. Helaas – door Corona viel dat plan in het water. Maar dat feest in Roemenië gaat er zéker komen, na Corona. Love rules!

Op verzoek van het bruidspaar zijn hun namen om privacy redenen gefingeerd