Ton was voor Anneloes totaal geen potentieel relatiemateriaal, toen ze elkaar ontmoetten. Zij keek dwars door hem heen, had alleen maar oog voor zijn kamer. Zijn kamer? hoor ik je denken. Ik leg het even uit. Zij studeerde, woonde op kamers in Amsterdam, maar had het hélemaal gehad met haar huisgenoot. Dus zocht zij iets voor zichzelf. Ze plaatste een oproep op good old Hyves. Ton spotte haar advertentie. Hij had net een appartement in Utrecht gekocht, dus zijn kamer in Amsterdam kwam vrij. Hij had Anneloes’ profiel op Hyves bekeken en daarin stond een stukje over de ideale man, zoals zij die voor zich zag. Ton herkende zichzelf onmiddellijk in deze beschrijving en reageerde gevat: het doet mij deugd dat ik word gezien als de ideale man! Enfin, de kamer-advertentie van Anneloes trof doel: zij nam de kamer van Ton over. Zijn nog lopende internetabonnement kreeg zij er gratis bij. Hij vond Anneloes een leuke, vrolijke, spontane meid…
Ruim een maand na de kamerdeal bood Anneloes Ton een drankje aan, als dank voor zijn vette kamer. En het bleef niet bij een drankje. Cupido deed ook een duit in het zakje. De eerste kus - jawel! Niet veel later vroeg Anneloes aan Ton: wil jij mijn vriendje zijn? En vanaf dat moment hadden ze dus verkering. Hoe mooi is dat: Ton droeg de sleutels van zijn oude kamer in Amsterdam over en kreeg er de sleutel tot Anneloes’ hart voor terug! Hun liefde voor elkaar groeide. Een jaar later besloten ze om te gaan samenwonen, in Ton’s appartement in Utrecht. Maar dat was bij lange na nog niet klaar. Geen keuken, matras op de grond. Ton zette alles op alles om het af te krijgen. Niets was te gek voor zijn Anneloes! Dag en nacht kluste hij om hun liefdesnestje zo mooi mogelijk te maken. Toen Anneloes haar intrek bij hem nam, had hij de trap met kaarsjes versierd! Zó romantisch!

Als een donderslag bij heldere hemel

Acht jaar later waren ze uit het appartement in Utrecht gegroeid. Inmiddels waren ze met z’n viertjes – trotse ouders van een zoon en dochter. En zo verkasten ze naar een prachtig koophuis in het Brabantse land. Ja en toen wilde Anneloes het er tóch wel eens over hebben. Ze hadden helemaal niets geregeld op papier, dat werd nu tóch wel eens tijd… Ton hield de boot af, tot Anneloes’ frustratie. Ze had hem wel eens gepolst over trouwen. Wilde hij dan niet trouwen? ‘Ok, vanavond hebben we het erover’, beloofde hij. Ze dacht dat hij het over een samenlevingscontract wilde hebben. Zijn huwelijksaanzoek kwam dan ook als een donderslag bij helder hemel. Samen hadden ze de kids naar bed gebracht. Of ze even mee naar beneden wilde komen? Ton had de trap van boven tot beneden met kaarsjes versierd, er begon iets te dagen. Onderaan de trap een doosje. Toen Anneloes het opende, stelde Ton haar dé vraag der vragen. Ruim een half jaar later mocht ik ze als hun eigen BABS om hun JA vragen, in een gaaf gestylde boerenschuur. De zon straalde, het bruidspaar nog meer. Vóór hun JA spraken ze prachtige VOWS uit. Na hun luid en duidelijk JA mochten alle aanwezige kinderen het bruidspaar de bellen van geluk toeblazen. Zoon en dochter én papa en mama zetten hun vingerafdruk op de familie-akte die ik speciaal voor hen had ontworpen. Tot verrassing van het bruidspaar hield een aantal vrienden een korte speech tijdens de ceremonie - hartverwarmend! Menig traantje vloeide er en er klonken minstens zo veel heerlijke lachsalvo’s. Een ceremonie met een gouden randje! De review van Ton en Anneloes lees je hier. Even naar beneden scrollen!