Oudejaarsavond, een besloten feestje in de plaatselijke kroeg. Supergezellig met familie en close friends. Monique voelde: dít is het moment. Zij had de bibbers – stel dat hij nee zegt… Maar ze vatte de koe bij de horens, haalde heel diep adem, greep de microfoon en stelde haar lief dé vraag: Leen, wil je met me trouwen? De geluksvogel zei niet meteen JA. Overdonderd reageerde hij: maar je hebt geen ring! Toen haar aanzoek écht was doorgedrongen zei hij volmondig JA! Trouwen – ze hadden het er wel eens over gehad, maar daar was het bij gebleven. Gekscherend vertelde Monique mij: ik ben een paar jaar ouder dan Leen, en ik zag mezelf niet achter een rollator naar het altaar lopen! Wát een vrouw, de haan onder de hennen. Want eerlijk is eerlijk – het gros van de vrouwen wacht tóch op een aanzoek van hun partner.

Acht jaar eerder ontmoetten Leen en Monique elkaar. Het decor: Koninginnedag – een feesttent in het centrum van het dorp. Feestelijk voelde Monique zich die dag bepaald niet - ’s middags liep ze nog in haar ochtendjas. Tóch wist een vriend haar over te halen om samen naar de feesttent te gaan. En daar stond Leen! Ze raakten aan de praat, dronken wat, het was gezellig. Zó gezellig, dat Monique hem desgevraagd haar telefoonnummer gaf. Leen was zwaar onder de indruk van deze leuke, interessante vrouw. Ziet er goed uit, leuke babbel – dié wil ik beter leren kennen! Een paar uur later een berichtje: hoe gaat het met je? Monique herkende het nummer niet - wie ben jij? Toen dat duidelijk was, nodigde zij hem uit voor een kopje thee – middenin de nacht. Als magneten werden ze naar elkaar toegetrokken. Monique was heel gecharmeerd van Leen – een pure man, heel open, geen stoerdoenerij, ontwapenend, vertederend…

Stralend lichtpunt

Liefde op het eerste gezicht? Nou, nee - daar was tóch wel een tweede blik voor nodig. Uiteindelijk was het wél donker hè, in die feesttent en daarna bij Monique – bij de thee. Bij daglicht vielen ze als een blok voor elkaar. Liefde op het tweede gezicht!
Het leeftijdsverschil was nog wél een dingetje. Aanvankelijk dacht Monique: dat gaat ‘m niet worden, ook omdat zij twee puberzoons had. Eindeloze gesprekken voerden ze. Het bloed kroop waar het niet kon gaan – vlinders all over the place. Zó mooi: beide jongens sloten Leen ook in hun hart. Het zit goed tussen die twee, zagen zij. Tsja, voor de liefde van je leven bestaat dus geen recept…
Een paar maanden geleden mocht ik het huwelijk van Leen en Monique voltrekken – net vóór de tweede lockdown. Een intieme, zeer persoonlijke, onvergetelijke ceremonie. De tijd telde niet mee, er gebeurden zó veel mooie dingen. ‘Een stralend lichtpunt in ons leven’, zo kijken ze terug. Beide zoons van Monique, inmiddels jongvolwassenen - waren hun getuigen. Met liefde zetten zij hun handtekening op de huwelijksakte. En het kan natuurlijk niet anders: ook ik heb deze prachtige mensen in mijn hart gesloten! Hun review lees je hier.      Fotography by daantje